Premier League powszechnie uznawana jest za najatrakcyjniejszą piłkarską ligę na świecie. Anglia jest też kolebką futbolu. Nic więc dziwnego, że połączenie tradycji, pasji, wielkich pieniędzy i wielkich klubów daje obraz stolicy światowego futbolu.
Często mówi się, że stadion ma swoją duszę. Dlatego postanowiliśmy przybliżyć największe stadiony w Anglii, na których odbywają się mecze klubowe i reprezentacyjne. Oto kultowe obiekty:
Wembley Stadium (Londyn)
Nie ma bardziej kultowego, a wręcz legendarnego miejsca nie tylko w Europie, ale może i na świecie, niż Wembley. Co prawda obecny obiekt jest nową budowlą, ale to na nim wciąż odbywają się najważniejsze mecze. A jego historia jest długa i wspaniała. 28 kwietnia 1923 roku król Jerzy V dokonał otwarcia obiektu w Londynie. Inauguracyjny mecz w finale piłkarskiego Pucharu Anglii między zespołami Bolton Wanderers i West Ham (2:0) obejrzało 126 tys. kibiców. Ludzie napierali na wejścia, a niektórzy nawet przeskakiwali przez wysokie bramy. Obiekt mógł pomieścić pierwotnie prawie 130 tys. widzów, później ze względów bezpieczeństwa zmniejszono ilość miejsc do 100 tysięcy. Stadion z charakterystycznymi dwiema białymi wieżami był świadkiem wielkich wydarzeń sportowych, m.in. Igrzysk Olimpijskich w 1948 roku, piłkarskich Mistrzostw Świata w 1966 roku, w finale których Anglia pokonała Niemcy 4:2, czy Mistrzostw Europy w 1996 roku oraz wielu pamiętnych koncertów. Najbardziej spektakularnymi były występy The Rolling Stones (1982 i 1990), Queen (1986), The Freddie Mercury Tribute Concert (1992), z którego całkowity dochód został przeznaczony na walkę z AIDS), Michaela Jacksona (15 razy), czy Madonny (dziewięciokrotnie). W 2003 roku stary obiekt został zburzony, a w jego miejsce wybudowano nowy stadion, którego otwarcia dokonano w 2008 roku.
Old Trafford (Manchester)
To pierwszy klubowy stadion w naszym zestawieniu, gdyż na co dzień swoje mecze na nim rozgrywa drużyna Manchesteru United. Spektakularne mecze i wydarzenia sprawiły, że po dziś dzień nazywany jest „Teatrem marzeń”. Oficjalne otwarcie stadionu nastąpiło 19 lutego 1910 roku. Wtedy aż 50 tysięcy osób oglądało obfitujący w bramki mecz, w którym Manchester United uległ 3:4 Liverpoolowi, mimo uprzedniego prowadzenia 3:0. W trakcie prawie swojej 110-letniej historii stadion w Manchesterze wiele razy był rozbudowywany. W 1999 roku klub zdecydował się wprowadzić trzyletni program powiększenia trybun wschodniej i zachodniej. Do każdej z nich dołożono dodatkowe 6 tys. miejsc siedzących. W ten sposób na początku sezonu 2001/2002 całkowita pojemność stadionu wzrosła do 67 tysięcy miejsc. W 2005 roku rozpoczęto nową inwestycję wartą 45 milionów funtów. W wyniku rozbudowy trybun północno-zachodniej i północno-wschodniej pojemność stadionu zwiększyła się do prawie 75 tysięcy miejsc. Przebudowa zakończyła się w maju 2006 roku i była to ostatnia z serii tak poważnych stadionowych inwestycji.
Tottenham Hotspur Stadium (Londyn)
Zespół Tottenhamu najdłużej grał na stadionie White Hart Lane (już od 1899 roku). Pierwszy mecz na tym obiekcie z Notts County oglądało jedynie 5 tysięcy widzów. W 1923 roku stadion mieścił już 50 tys. fanów, a nad wschodnią trybuną znalazło się miejsce dla miedzianego kogucika (zespół po dziś dzień nazywany jest „Kogutami”). W latach 60. notowano rekordy frekwencji (70 tys.). Potem jednak zaczęto montować krzesełka i pojemność obiektu się zmniejszyła. Pod koniec lat 80. zachodnia i wschodnia trybuna zostały przebudowane. Trybuna południowa doczekała się remontu w latach 90. W 2017 roku Tottenham rozegrał ostatni mecz na White Hart Lane i przeniósł się na nowoczesny i znacznie większy obiekt – Tottenham Hotspur Stadium. Może on pomieścić 62 tys. kibiców i jest drugim największym stadionem w Premier League. Co ważne, większym o 1800 miejsc od stadionu Arsenalu, czyli lokalnego rywala. – Chcieliśmy zbudować stadion o minimalnej pojemności 60 tys. miejsc i udało nam się go zwiększyć do 62 tys. To nie miało nic wspólnego z Arsenalem – mówił Daniel Levy, prezes „Kogutów”.
Emirates Stadium (Londyn)
Stadion Arsenalu został oddany do użytku w lipcu 2006 roku. Wcześniejszy stadion Highbury mieścił jedynie 38 tys. kibiców. W październiku 2004 roku londyński klub podpisał umowę sponsorską z liniami lotniczymi Emirates, na mocy której nazwa stadionu została zmieniona na Emirates Stadium. Całość inwestycji pochłonęła niebotyczną wtedy sumę 390 milionów funtów. Najbardziej ekskluzywnym miejscem jest tzw. „Diamentowy klub”. Aby móc się tam znaleźć trzeba zostać zaproszonym, wykładać na każdy mecz 25 tys. funtów i tyle samo płacić raz do roku. Bilety te uwzględniają specjalną obsługę, miejsce parkingowe, korzystanie z prywatnej kanapy, restauracji i baru. Członkowie klubu mają również możliwość podróży na europejskie wyjazdowe mecze samolotem piłkarzy.
Anfield Stadium (Liverpool)
Może nie jest największy, ale na pewno jest najbardziej charakterystyczny i uwielbiany przez fanów na całym świecie za swoją niepowtarzalną atmosferę. Stadion przy Anfield Road został otwarty w 1884 roku i od tamtego czasu był wiele razy przebudowywany. W roku 1957 na stadionie zamontowano reflektory. Największy remont miał miejsce w 1973 roku, kiedy stara Main Stand została rozłożona na czynniki pierwsze i zastąpiona nową, mieszczącą 12 tys. osób trybuną z miejscami siedzącymi. Ta sama trybuna doczekała się swojego powiększenia w 2014 roku. Dzięki temu obecnie mecze Liverpool FC może oglądać na żywo ponad 54 tys. widzów. Najbardziej znana trybuna stadionu to The Kop, która znajduje się za jedną z bramek. Zasiadają tam najbardziej zasłużeni i wierni kibice. Przed wejściem do części stadionu wydzielonej na muzeum znajduje się pomnik jednego z charyzmatycznych trenerów LFC – Billy’ego Shankly’ego. Nad wejściem na stadion jego imienia (Shankly Gates) widnieje z kolei motto zespołu, czyli „You’ll Never Walk Alone”.
London Stadium (Londyn)
Był budowany w latach 2007-2011 z myślą o Igrzyskach Olimpijskich 2012, których był główną areną. Odbyły się na nim ceremonie otwarcia i zamknięcia igrzysk oraz zawody w większości konkurencji lekkoatletycznych. Już wcześniej, bo w 2006 roku, prezes West Ham United Eggert Magnusson wyraził zainteresowanie przeprowadzką na Stadion Olimpijski po zakończeniu igrzysk. Rozmowy utknęły, a West Ham długo nie potrafił uzyskać źródeł finansowania kupna i dostosowania obiektu do piłkarskich potrzeb. W końcu jednak się udało, a budowa wraz z zakupem gruntu oraz parkiem olimpijskim pochłonęła 537 mln funtów. Po przebudowie pojemność zmniejszyła się do ok. 60 tys. miejsc.
City of Manchester Stadium (Manchester)
Obiekt zaprojektowany został z myślą o Igrzyskach Olimpijskich w 2000 roku. Manchester nie został jednak organizatorem tej imprezy. Następnie obiekt przekształcono do użytku piłkarskiego i w 2003 roku stał się stadionem drużyny Manchesteru City. Umowa będzie obowiązywała przez jedyne… 250 lat. Od 8 lipca 2011 roku nosi nazwę Etihad Stadium. Obiekt może pomieścić 55 tys. widzów.